Orthopedagoog Marlize

“Ik heb zowel de studie Logopedie als Orthopedagogiek gedaan. De mooie mix hierin bleek dyslexiebehandelaar te zijn. Het zegt misschien ook wel iets over de organisatie dat ik niet de enige ben met zoveel werkervaring bij dezelfde organisatie, maar dat er met regelmaat jubilea gevierd worden van 25 of zelfs 40 jaar.

Dyslexiebehandelaar saai?
Zelf werk ik hier met veel plezier. Soms vragen mensen of het niet saai is om alleen maar dyslexiebehandelingen te doen. Mijn antwoord is steevast: nee, want ieder kind is uniek en heeft zijn/haar eigen aanpak en interesses. Ik heb leerlingen gehad die hun dyslexie niet wilden accepteren en daardoor enorm gefrustreerd raakten. Dit kon uitlopen op huilen, schreeuwen of met de deuren smijten. Rustig blijven, hen het idee geven dat ze ertoe doen, de kinderen in hun waarde laten, dat hielp dan weer om ze uiteindelijk met een glimlach te zien vertrekken na een behandeling. Zulke dingen geven mij een voldaan gevoel. Of een handgeschreven bedankkaartje waar nog steeds allerlei spelfoutjes op staan, maar het kind zo trots is om zover gekomen te zijn.

Voorleeswedstrijd
Ik denk ook aan een leerling die veel moeite had om dyslectisch te zijn, maar uiteindelijk mee heeft gedaan aan de voorleeswedstrijd van de Kinderboekenweek en ook heel ver kwam. Of aan die kinderen die een enorme hekel hebben aan lezen en uiteindelijk toch inzien dat lezen best leuk kan zijn, bijvoorbeeld door een gratis abonnement te nemen op Passend Lezen, waarbij een kind met dyslexie jumboletterboeken mag aanvragen én zelfs mag houden. Een reactie hierop was dat het op deze manier toch wel leuk was om dyslexie te hebben. Of kinderen die hun leesangst overwinnen zelfs aan tafel graag zelf uit de Bijbel of kinderbijbel voor willen lezen.

Trucjes verzinnen
Verder is het elke keer weer een uitdaging trucjes te verzinnen om bepaalde klanken te laten onthouden. Ook hier zie je dat wat bij de een werkt, bij de ander niet hoeft te werken. Daarbij zijn we niet voor niets een christelijke organisatie en mag het ook benoemd worden dat ons werk gezegend moet worden, want zonder Mij kun je niets doen, zegt God. Dus er is dankbaarheid als de behandeling aan mag slaan, maar ook wanneer de inzet van een kind beloond wordt met vooruitgang in toetsresultaten.

Dit is maar een greep uit de gebeurtenissen van de afgelopen 10 jaar. Verder heb ik een gezin en houd ik me nog bezig met kinderen/volwassenen in Guinee-Bissau van het project Jedidja. Toen ik daar een week geweest ben, heb ik daar mijn kennis van logopedie mogen inzetten en doe dit af en toe nog op de achtergrond, en daarbij probeer ik met een werkgroep acties op touw te zetten om geld in te zamelen voor kansarme kinderen met een beperking of handicap daar.”