Centraal Nederland

Dyslexie behandel je samen!

angststoornis bij kinderen en jongeren

Dyslexie behandel je samen!

Nadat de diagnose ernstige dyslexie (ED) is gesteld, start het behandeltraject van zo’n 40 weken. In deze periode werk ik wekelijks met een kind aan de spelling- en leesvaardigheden. Maar het behandelen van dyslexie kan ik niet alleen. Sterker nog: zonder de hulp van ouders en school is er weinig kans op succes. Gedurende het gehele traject zijn er regelmatig contactmomenten met ouders en school. Want dyslexie behandel je samen!

Het is 16.00 uur op een maandag en ik check mijn e-mail. Zojuist heeft Davi de deur met een glimlach achter zich dicht getrokken. Hij vindt het leuk om aan het einde van elke les even een grapje met me uit te halen en ik beleef er lol aan om elke keer weer te doen alsof ik er in trap: alleen maar om die grote lach op zijn gezicht te zien. Er is een e-mailtje binnen gekomen met de vraag of ik contact wil opnemen met de ouders van Marijne (gefingeerd) om de eerste behandeling te plannen. Zij heeft onlangs de diagnose ED gekregen.

Het eerste contact

Na het doornemen van het dossier besluit ik te bellen. We spreken af dat Marijne volgende week maandag kan langskomen voor de eerste behandeling. Marijnes moeder is blij dat haar dochter snel kan starten. We spreken af dat ze er bij de eerste behandeling bij is: dat is prettig voor Marijne en ik kan haar meteen uitleg geven over het leeshuiswerk. Daarnaast informeer ik de school van Marijne over de startdatum. Zij zijn al bekend met onze werkwijze en ze laten me weten dat een onderwijsassistent Marijne op school zal begeleiden met haar spellinghuiswerk.

Een week later is het zover. Wanneer ik Marijne en haar moeder ophaal bij de buitendeur zie ik een heel gespannen meisje, de tranen staan nog net niet in haar ogen. “Goedemiddag, jij bent vast Marijne. Vind jij het ook altijd een beetje spannend om iets nieuws te gaan doen? Ik wel namelijk, dan heb ik altijd van die gekke kriebels in mijn buik.” Ze kijkt me aan en zegt zacht gedag. Terwijl we naar de behandelkamer lopen, babbelen we verder en ik merk dat de spanning langzaam maar zeker minder wordt. Marijne blijkt dol te zijn op knutselen, een mooi raakvlak, want ik ben ook graag creatief bezig. De behandeltijd vliegt voorbij en tijdens de laatste minuten bespreek ik met Marijnes moeder wat het leeshuiswerk van komende week is. “Voelt u zich vrij om tussentijds contact op te nemen via e-mail, telefoon of Whatsapp.” Na een vrolijk “Tot volgende week!” trekken ze deur alweer achter zich dicht.

Tussentijdse evaluatiegesprekken

Op vaste momenten tijdens het behandeltraject staan er tussentijdse evaluatiegesprekken gepland met Marijnes leerkracht en haar ouders. Tijdens deze gesprekken bespreken we Marijnes vorderingen. Ze behaalt de gestelde doelen voor tekstlezen en spellen. Woordlezen is nog wat moeilijker voor haar, daar zullen we de komende periode extra op inzetten. Natuurlijk is er ook ruimte om vragen te stellen. Bij de eerste tussentijdse evaluatie praten we wat langer door over leesmotivatie. Marijnes moeder vertelt dat ze het niet altijd makkelijk vindt om haar dochter te motiveren om te gaan lezen. Haar leerkracht komt met een prachtige tip: “Marijne is dol op knutselen. Is het een idee om knutselboeken bij de bibliotheek te halen, waarin stap voor stap wordt beschreven hoe je allerlei leuke knutsels kunt maken? Dan kan ze lezen combineren met haar hobby”. Een week later komt Marijne trots binnen met een schitterend vogelhuisje, gemaakt van een melkpak. Wanneer ik vraag hoe ze dat heeft gemaakt, leest ze me de instructies voor uit het knutselboek. Een mooi voorbeeld van hoe waardevol deze tussentijdse evaluatiegesprekken zijn.

Meedenken

Tijdens de tweede helft van het traject merk ik dat het spellinghuiswerk regelmatig niet in orde is. Wanneer ik Marijne hiernaar vraag, zegt ze eerlijk dat ze haar map vergeet mee te nemen naar school: “ik moet zelf mijn tas inpakken, maar ik vergeet vaak mijn spellingmap in mijn tas te doen. Dan kan de juf me op school niet helpen met mijn spellinghuiswerk.” Ik besluit Marijnes moeder te bellen. Ze vindt het prettig dat ik met haar mee wil denken. Marijne gaat nu bijna naar groep 7 en haar moeder wil dat ze zelfstandiger wordt en zelf haar tas leert inpakken. Blijkbaar gaat dit nog niet altijd goed. “Is het een idee om een checklist te maken, waarop per dag staat wat er allemaal in haar tas moet zitten?” Marijnes moeder is blij met deze suggestie en een paar dagen later ontvang ik via Whatsapp een foto met het weekschema. Het hangt op de deur van Marijnes slaapkamer. In de weken daarna zie ik dat het spellinghuiswerk weer keurig in orde is.

Het eindgesprek: het laatste contact?

We ronden het behandeltraject af met een eindevaluatiegesprek. Uiteraard bespreken we de resultaten en zowel school als ouders krijgen handreikingen om door te kunnen gaan met oefenen na afronding van het traject. Want herhaling van de spellingregels en het maken van leeskilometers blijven belangrijk. Marijnes moeder maakt zich wel wat zorgen: “Ze is zo mooi vooruitgegaan, ik ben onwijs trots op haar. Maar ik ben bang dat ze nu niet langer gemotiveerd zal zijn om te blijven lezen.” Ik geef haar nog wat extra tips voor het vergroten van de leesmotivatie en benoem dat zowel zij als school ook na het traject contact kunnen blijven opnemen met mij of mijn collega’s. Dit stelt Marijnes moeder gerust, waarna ik het gesprek afsluit: “Bedankt dat jullie Marijne zo goed hebben begeleid bij haar spelling- en leeshuiswerk. Ik heb haar slechts de instructie gegeven, maar jullie hebben haar geholpen bij de verwerking van de leerstof. Jullie mogen dan ook trots zijn op de resultaten die jullie samen met Marijne hebben behaald!”

Anne

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief